Valerius Antias, een van de z.g. jongere annalisten, uit de tijd van Sulla, tijdgenoot van Quintus Claudius Quadrigarius. Van zijn werk, dat oorspronkelijk minstens 75 boeken Annales (soms ook wel Historiae genoemd) omvatte, zijn slechts 66 à 70 fragmenten over. Hierin wordt, aanvankelijk tamelijk beknopt, doch vanaf de tijd der Gracchen steeds uitvoeriger, de geschiedenis van Rome behandeld tot aan zijn eigen tijd, eindigend met de dood van Sulla in 78. Behalve de gebruikelijke mededelingen over senaatsbesluiten, troepenverdelingen, spelen, tempelinwijdingen, voortekens en het stichten van coloniae besteedde V. Antias ook zo nu en dan aandacht aan sagen, wonder- en roddelverhalen en toonde hij zelfs soms belangstelling voor etymologisering van godennamen e.d. Behalve in de genoemde opzichten hield hij zich ook anderszins niet altijd strikt aan de eisen van de waarheid: zo verheerlijkte hij waar mogelijk in het bijzonder de gens Valeria en was hij vooral berucht om zijn overdrijving bij het weergeven van aantallen gewonden en gesneuvelden, zoals met name Livius, die hem veelvuldig als bron gebruikt, hem meer dan eens verwijt.
Valerius' stijl werd volgens latere testimonia gekenmerkt
door een voorkeur voor archaïsmen en een
gebrek aan souplesse (vgl. de ervoor gebruikte karakteristiek
invenuste).
Lit. Fragmenten in H. Peter, Historicorum Romanorum Reliquiae?
(Leipzig 1914) 238-275. - H. Volkmann (PRE 7A, 2313-2340). GRL
1, 318v. - A. Klotz, Livius und seine Vorgänger (Stuttgart 1940 =
Amsterdam 1964).