Bassae
Bassae (Βάσσαι), naam van een eenzaam bergdorpje ten
noorden van Phigalia
in het zuidwesten van Arcadië,
waar zich op een hoogte van 1130 m boven de zeespiegel
de resten bevinden van een tempel van Apollo
Epicurius, een van de best bewaarde van de oudheid.
Deze betrekkelijk kleine peripteros (38 X 14,5
m) werd gebouwd door de bewoners van Phigalia, uit
dankbaarheid voor het feit dat ze door de pest
gespaard waren, 
in de tweede helft van de 5e eeuw
vC, misschien volgens plannen van de atheense
bouwmeester Ictinus.
Voor het eerst werden hier
in één gebouw alle drie de griekse
bouworden
toegepast: de ommegang bestaat uit 6 bij 15 dorische
zuilen van 6 m hoogte, tegen de wanden van de
cella stonden - en staan gedeeltelijk nog - 10 ionische
halfzuilen, tussen de cella en de heilige ruimte
met het cultusbeeld bevond zich een corinthische
zuil, een der oudste voorbeelden van dat type. Langs
de binnenzijde van de cella liep een ca. 30 m lange,
63 cm hoge marmeren fries - bijna geheel bewaard
gebleven en sinds 1812 in het British Museum die
op zeer plastische wijze de strijd tussen
Amazonen en Heracles en een gevecht tussen Lapithen en
Centauren weergeeft.
De tempel, die toevallig ontdekt werd door de
franse architect Bocher in 1765, werd in 1811 en 1812
onderzocht door Cockerell, Haller von Hallerstein
en Stackelberg en tussen 1902 en 1908 door de
griekse archeologische dienst gerestaureerd.
Op dit moment wordt de tempel opnieuw gerestaureerd en heeft men
een enorme tent rond de tempel opgetrokken.
Lit. E. Meyer (PRE 19, 2065-2085). L. Guerrini (EAA 3, 661-666). - Pausanias, Periegesis 8, 41. - H. Kenner, Der Fries des Tempels von Bassae-Phigalia (Wien 1946). H. Riemann, Iktinos und der Tempel von Bassai (Festschrift Fr. Zucker, Berlin 1954, 299-339). H. Berve/G. Gruben/M. Hirmer, Griechische Tempel und Heiligtumer (München 1961) 150-153 en afbeeldingen 90-96. [Nuchelmans]