Geminus (Γεμῖνος) van Rhodus, stoïcijns wijsgeer uit de eerste helft van de 1e eeuw vC, leerling van Posidonius. G. schijnt zich in het bijzonder met wisen sterrekunde te hebben beziggehouden. Van zijn werken kennen we:
1. Εἰσαγωγὴ εἰς τὰ φαινόμενα in 18 hoofdstukken. Deze inleiding tot de hemelverschijnselen, waarvan niet zeker is of we de originele tekst of slechts een compilatie bezitten, behandelt op schoolse en heldere wijze, volgens de opvattingen van Hipparchus, de bewegingen van zon, maan, sterren en planeten, de hemelsferen, de melkweg en de kalender.
2. Een verloren gegaan Ἐπιτομὴ τῶν Ποσειδωνίου μετεωρολογικῶν ἐξήγησις (Uittreksel uit een commentaar op Posidonius' astronomische geschriften), waaruit Simplicius citeert. Of deze epitome een afzonderlijk werk was, wordt echter betwijfeld.
3. Een verloren gegaan tractaat Περὶ τῆς τῶν μαθημάτων τάξεως of θεωρίας (De theorie van de
wiskunde) in minstens zes boeken, waaruit latere
schrijvers, o.a. Proclus en de scholiasten op Euclides
dikwijls citeren. Het werk behandelde de classificatie
en de grondbegrippen der mathematische wetenschappen.
Lit. Uitgave: C. Manitius, Gemini Elementa Astronomiae
(Leipzig 1898; met duitse vertaling en commentaar).
Uitgave met franse vertaling: G. Aujac, Géminos. Introduction
aux phénomènes (Paris 1976).- K.
Tittel (PRE 7, 1026-1050).
[Nuchelmans]