Decretum, in het romeinse recht terminus technicus
ter aanduiding van:
1. een officieel besluit van een overheidscollege,
bv. decretum sacerdotum, decretum senatus (vermoedelijk niet te
onderscheiden van senatus consultum),
decretum decurionum;
2. de partijen bindende openbare uitspraak die de
praetor na een vooronderzoek (causa cognita) deed
aan het eind van de eerste fase (in iure) van een
formulair proces en waarbij hij vaststelde of het
proces doorgang zou vinden en, zo ja, welke rechter
de zaak zou behandelen;
3. een vonnis dat de keizer wees wanneer hij zelf als
hoogste rechter optrad; het bezat kracht van wet
doordat het voor de berechting van soortgelijke
delicten bindende norm werd.
Lit. Hesky (PRE 4, 2289-2306). [Nuchelmans]