Aldobrandinische bruiloft, de gebruikelijke naam voor een romeinse muurschildering, die in 1605 of 1606 op de Esquilijn te Rome teruggevonden werd, naar het heet in de tuinen van Maecenas. Het stuk (2,42 x 0,92 m) behoorde ruim twee eeuwen aan de familie Aldobrandini en kwam in 1818 in het bezit van het Vaticaan, waar het zich sindsdien in de Vaticaanse Bibliotheek bevindt. Het beeldt in drie taferelen de toebereidselen tot een bruiloft uit. In het midden zit een gesluierde bruid op een bed, rechts van haar twee halfnaakte vrouwenfiguren (Peitho of Aphrodite, die de bruid toespreekt, en Charis?), links aan de voet van het bed een bekranste jongeman (Hymenaeus? of de bruidegom?)(Hier niet te zien!). In het linkertafereel is de hoofdpersoon een vrouw die waarschijnlijk badwater in gereedheid brengt, geheel rechts staan in een vestibule drie vrouwen, van wie een reukwater uitgiet, een tweede op een citer speelt en een derde de leiding van de ceremonie schijnt te hebben.

De A. werd lange tijd gehouden voor een kopie van een grieks origineel (Aëtion) uit de 4e of 3e eeuw vC; moderne onderzoekingen hebben echter uitgewezen dat het geen kopie is, maar een geslaagde klassicistische creatie uit het begin van de 1e eeuw nC. Beroemde kunstenaars als Rubens, Van Dijck, Poussin en Pietro da Cortona hebben de A. tijdens hun hun verblijf te Rome gekopieerd; Goethe, Winckelmann en anderen prezen het stuk als een van de grootste meesterwerken der oudheid.

---

Lit. L. Vlad Borrelli (EAA 5, 569-570). - E. Pfuhl, Malerei und Zeichnung der Griechen 2 (München 1923) 874-876. L. Curtius, Zur Aldobrandinischen Hochzeit, in Vermächtnis der antiken Kunst (Heidelberg 1950) 119-140. [Nuchelmans]

---