Cloelia
Het was al dageraad, toen de negen meisjes die als
gijzelaar waren opgesloten door Porsenna na de
vrede met Rome, de Tiber bereikten. Zij hadden de hele nacht gelopen
nadat zij waren gevlucht uit het vijandige kamp en kijk, Rome was
eindelijk nabij.
Zij zagen van de andere kant van de rivier enige trillende lichten. Het waren misschien de toortsen van de Romeinse schildwachten, die nog opletten. De enige brug over de Tiber, de Sublicius, was verwoest, toen Horatius Cocles in zijn eentje de soldaten van Porsenna tegenhield...
- Er blijft niets anders over dan de rivier zwemmend de rvier over te steken, - zei Cloelia tegen haar metgezellen.
- Zijn jullie het daarmee eens?
Zij antwoordden alle met ja. Ook de kleinste. Zij wilden dapper zijn. Cloelia was zo dapper geweest hen tot daar te brengen. Zij zouden haar hebben gevolgd tot het einde van de wereld ....
De negen meisjes wierpen zich de een na de ander in het koude water en zwommen naar de andere oever.
Een schildwacht zag hen, liep naar een officier en greep een trompet, blies alarm. De Romeinse oever vulde zich met soldaten. Gereed om de vijand met zwaarden te ontvangen waren allen stomverbaasd toen zij meisjes aantroffen.
Zij legden aan de soldaten uit dat ze Romeinen waren, gevangenen van Porsenna die erin geslaagd waren te vluchten. Zij werden voor de consuls gebracht, die het bevel gaven hen terug te brengen naar Porsenna, om het verdrag en de vrede niet in gevaar te brengen.
Toen zij aan Porsenna waren teruggegeven, wilde hij weten wie hen had geholpen bij het vluchten, en Cloelia zei met trots dat zij de schuldige was, en op de vraag of ze berouw had, antwoordde ze nee; zij zou het weer gedaan hebben.
Porsenna, meteen getroffen door de eerlijkheid van de Romeinen, bekeek het meisje met bewondering, liet haar vrij en gaf haar de mogelijkheid met zich nog andere metgezellen mee te nemen.
Zij koos de vijf jongste meisjes uit en diezelfde avond bereikten de zes meisjes, vervoerd met snelle paarden, Rome en omhelsden weer hun moeders.