Bonifatius II, 22 september 530- 17 oktober 532.
Hoewel hij in Rome werd geboren, was Bonifatius II de eerste paus van Germaanse afkomst. Hij werkte als aartsdiaken onder zijn voorganger Johannes I, die hem samen met een aantal priesters en senatoren aan zijn ziekbed ontbood en hem zijn pallium gaf met de opdracht Bonifatius tot zijn opvolger te kiezen. Deze daad leidde tot een snelle reactie van de Romeinse senaat die elke discussie over de opvolging verbood zolang een paus nog in leven was, evenals het aanvaarden van een benoeming als opvolger. De meeste priesters van Rome stemden in met deze actie van de senaat. Toen ze in de basiliek op het Lateraan bijeenkwamen voor de keuze van een nieuwe paus, kozen ze de diaken Dioscorus van Alexandrië, die een vertrouweling en nauwe medewerker van twee vorige pausen was geweest: Symmachus (498 - 514) en Hormisdas (514 - 523). De verslagen minderheid trok zich terug in een aangrenzende zaal en koos Bonifatius. Beiden werden op dezelfde dag - 22 september 530 - tot bisschop gewijd. Dioscorus stierf evenwel tweeëntwintig dagen later en zijn aanhangers, beroofd van hun leider, er kenden Bonifatius als paus. Hoewel Dioscorus officieel niet als een wettige paus wordt erkend, is er nauwelijks enige twijfel dat volgens de kerkelijke wetgeving van die tijd hij en niet Bonifatius de wettig gekozen paus was. Helaas was Bonifatius wraakzuchtig in zijn overwinning. Hij dwong de zestig priesters die zich tegen zijn verkiezing hadden verzet een verklaring te tekenen waarin ze hun schuld toegaven, beloofden nooit meer zoiets te doen en de herinnering aan Dioscorus afkeurden.
Evenals zijn voorganger Felix IV wilde Bonifatius II de keuze van een pro-Gotische
opvolger veiligstellen. Op een Romeinse synode in 531 stelde hij officieel Vigilius voor
als de volgende paus en hij verplichtte de priesters om door een eed met zijn besluit in
te stemmen. Maar zijn handelwijze veroorzaakte een krachtige oppositie, zodat hij
zijn benoeming van Vigilius moest intrekken en het document, dat de benoeming
regelde, moest verbranden op een volgende synode in aanwezigheid van de senaat.
In 531 bevestigde Bonifatius de documenten van de tweede synode van Orange
(529) die, tegen de semi-pelagianen, leerden dat genade altijd nodig is om verlost te
worden, zelfs vanaf het allereerste begin wanneer een mens in vrijheid kan handelen.
Ten tijde van een hongersnood in Rome beoefende hij ook een grote liefdadigheid.
Hij werd begraven in de Sint-Pieter, maar er is geen enkele aanwijzing voor enige
vorm van devotie voor hem.