Eponiem (van Ἐπώνυμος, 'naamgever').
Bij de Grieken heette e. degene die zijn naam gaf aan een persoon of zaak, o.a.
1. de god of heros naar wie een stad (Apollonia naar Apollo), een phyle (de attische phyle Cecropis naar Cecrops) of een deme (de attische deme Icaria naar Icarius) heette;
2. de hoge magistraat met wiens naam in de tijdrekening het jaar werd aangeduid, bv. de eponieme archont in Athene (vgl. de consuls in Rome).