Selene
Selene (Σελήνη), de griekse maangodin, had in de eredienst geen plaats van betekenis. Belangrijker was zij, samen met, maar minder dan de zonnegod Helius, in de mythologie. Al naar gelang van de tradities zuster, dochter of echtgenote van Helius, kon ze worden vereenzelvigd met Hera, Artemis en Hecate en had ze haar plaats in de 'Dreigestalt' Artemis/Hecate/Selene. Boeiend en in menig opzicht vruchtbaar was haar liefdesrelatie tot de schone prins Endymion, waaruit vijftig dochters sproten.
Godsdiensthistorisch is S. in het niet-christelijke (bij)geloof rijk aan betekenis wegens haar gestalten en haar gebondenheid aan de nacht; ze was niet alleen verweven met het intieme leven van vruchtbaarheid en liefde, maar ook verbonden met aarde, graf en onderwereld (in de hellenistische tijd werd het hemellichaam maan woonoord van de doden) en bijgevolg in de late oudheid ook met hekserij en soortgelijke lichtschuwe praktijken. In de oudchristelijke wereld diende de relatie zon/maan om de betrekkingen tussen Christus en de Kerk te verzinnebeelden.
De Romeinen identificeerden S. met Luna.
Lit. W. Roscher (Roscher 2, 3119-3200; 4, 642-650). F.
Schwenn (PRE 2A, 1136-1144). E. Paribeni (EAA 7, 168-170).
- F. Cumont, Recherches sur le symbolisme funéraire des
Romains (Paris 1942 = 1966) 177-252. H. Rahner, Mysterium
Lunae (Zeitschrift für Katholische Theologie 63, 1939, 311349,
428-442; 64, 1940, 61-80, 121-131). Id., Das christliche
Mysterium van Sonne und Mond (Eranos-Jahrbuch 10, 1943,
305-404 = Griechische Mythen in christlicher Deutung,
Zürich 1945, 31966, 125-224). C. Préaux, La lune dans la
pensée grecque (Acad. Royale de Belgique, Mémoires de la
Classe des lettres, Collection in-8o, série 2, 61, 4, Bruxelles
1973).
[Sanders]
Op deze kylix van Sosias staan van links naar rechts afgebeeld:
Hermes, Artemis, Heracles, Athene en rechts onderin Selene (500 vC, Antikenmuseen, Berlijn)
