Maximinus Daia 310 - 313
Gaius Galerius Valerius Maximinus Daia, keizer van 310 tot 313, een neef van keizer Galerius, was van lage illyrische afkomst, maar maakte dank zij zijn oom, die hem adopteerde, snelle promotie bij het leger. Eenmaal keizer geworden, verhief Galerius M. tot zijn Caesar (305) en belastte hem met het bestuur over Egypte, Syrië en zuidelijk Klein-Azië.
Toen het tetrarchale systeem ineenstortte, nam M., niet tevreden met de titel filius Augusti, de keizerstitel aan (310). Na Galerius' dood (311) bezette hij geheel Klein-Azië, maar kwam later tot een vergelijk met Licinius. Vervolgens echter sloot hij zich tegen de alliantie van Licinius met Constantijn nauwer bij Maxentius aan. Na diens val rukte M. Thracië binnen, waar Byzantium en Heraclea in zijn handen vielen. Bij Adrianopel echter moest hij tegen Licinius het onderspit delven, waarna hij vluchtte en te Tarsus aan een ziekte stierf (313).
Ondanks het tolerantie-edict van Galerius (311) vervolgde M. de christenen; de christelijke auteurs schilderen hem af als een wellustig tiran. Hij bepaalde zich echter niet tot de onderdrukking van het christendom, maar trachtte ook het heidendom door hervormingen tot nieuw leven te brengen. Zo beijverde hij zich om de organisatie en de moraal van de heidense priesters te verbeteren. In dit kader past ook een vervalsing van de proces-acten van Pilatus tegen Christus.
Voor nadere details omtrent de geschiedenis van deze ingewikkelde tijd zie s.v. Constantijn de Grote.
Lit. O. Seeck (PRE 4, 1986-1990). E. Pan/I. Rosati (EAA 4,
923). - G. S. R. Thomas, Maximin Daia's Policy and the
Edicts of Toleration (Antiquité Classique 37, 1968, 172-185).
H. Castritius, Studien zu M. Daia (Frankfurter Althistorische
Studien 2, Kallmunz 1969). [A. J. Janssen]