Hunnen
Hunnen, centraal-aziatisch ruitervolk, dat in de 4e en
5e eeuw nC grote delen van Europa terroriseerde.
In hun geschiedenis voor die tijd bestaat nog weinig
inzicht; men vermoedt dat groepen H. zich reeds
in de 2e eeuw nC in Zuid-Rusland bevonden. Ca.
375 vernietigden zij in de Oekraïne het rijk der
Oostgoten. In 376 dreven zij de Westgoten
(Goten)
over de Donau het romeinse rijk binnen. In
het begin van de 5e eeuw drongen zij tot in Midden-Europa
door, hetgeen een grote verplaatsing van
volkeren ten gevolge had; toen de Alanen,
Vandalen en
Sueben in december 406 en masse de
Rijn overstaken en Gallië overstroomden, waren ze
vermoedelijk op de vlucht voor de H.
Ca. 430 beheersten de H. geheel Midden-Europa tussen Donau en Oostzee, Weichsel en Rijn. In die tijd werden ze aangevoerd door een zekere Rua of Rugila, die in 434 opgevolgd werd door zijn neven Bleda en Attila. Laatstgenoemde was vanaf 445 alleenheerser. Onder zijn bewind bereikte de macht der plunderende H. haar hoogtepunt; de romeinse keizers in Ravenna en Constantinopel moesten hun dikwijls hoge tributen betalen. In 451 gelukte het de romeinse generaal Flavius Aëtius hun op de Catalaunische Velden bij Châlons-sur-Marne een nederlaag toe te brengen. Na Attila's dood (453) werd het rijk onder zijn zonen verdeeld. Dezen werden in 454 of 455 verslagen door een coalitie van de onderworpen volken. Daarmee verdwenen de H. uit de europese geschiedenis, maar de herinnering aan hun wrede optreden is nog lang levend gebleven.
Lit. M. Kiessling (PRE 8, 2583-2615). - E. A. Thompson,
A History of Attila and the Huns (Oxford 1948). F. Altheim
e.a., Geschichte der H. 1-5 (Berlin 1959-1962).
O. Maenchen-Helfen, Die Welt der H. Eine Analyse
ihrer historischen Dimension (Wien/Köln/Graz 1979).
[Nuchelmans]