Publius Cornelius Scipio

Publius Cornelius Scipio Nasica Corculum, zoon van Scipio Nasica, onderscheidde zich in de slag bij Pydna (168 vC). Zijn eerste consulaat (162) moest hij wegens fouten bij de verkiezingen neerleggen. Als censor (159) stelde hij in Rome het eerste wateruurwerk op en verwijderde hij van het Forum standbeelden waarvoor geen vergunning verleend was.

Tijdens zijn consulaat van 155 versloeg Scipio de Dalmatiërs. Tegenover Cato, die de vernietiging van Carthago eiste, bepleitte hij het behoud van die stad en gaf daarmee uiting aan de liberale politiek van de Scipiones. In 152 dwong Scipio Massinissa tot ontruiming van bezet carthaags gebied. Zijn verdere loopbaan voerde hem als gezant naar Andriscus; in hetzelfde jaar (150) werd hij pontifex maximus en in 147 princeps senatus. Scipio was beroemd om zijn welsprekendheid en zijn rechtskennis; hij zette zich bovendien in voor de handhaving van de overgeleverde normen van moraliteit en politiek.

Lit. F. Münzer (PRE 4, 1497-1501). - M. Gelzer, Nasicas Widerspruch gegen die Zerstörung Karthagos (Philologus 86, 1931, 261-299). W. Hoffmann, Die römische Politik des 2. Jahrhunderts und das Ende Karthagos (Historia 9, 1960, 309-344).