Scylla

Scylla (Σκύλλα, ionisch Σκύλλη), legendarisch zeemonster, dochter van de zeegod Phorcys en de nimf Crataeis (maar ook Phorbas en Hecate of Typhon en Echidna worden als haar ouders vermeld), gewoonlijk gelocaliseerd op de italische oever van de Straat van Messina tegenover het monster Charybdis. S. had twaalf poten en zes koppen met elk drie rijen tanden. Zij huisde in een grot en leefde van vis, maar wanneer een schip binnen haar bereik kwam, greep ze met iedere kop een van de opvarenden en verslond hem. De Argonauten passeerden, dank zij de hulp van Thetis, S. ongedeerd; maar Odysseus verspeelde zes van zijn mannen aan haar terwijl hij uit de buurt van Charybdis trachtte te blijven. S. zou tenslotte door Heracles zijn gedood, maar nadien door haar vader Phorcys weer ten leven gewekt zijn. Volgens o.a. Ovidius (Metamorfosen 13, 898-968; 14, 1-74) had S. oorspronkelijk een menselijke gestalte bezeten, maar was zij, toen de zeegod Glaucus verliefd op haar werd, door Circe uit jaloezie in een zeemonster veranderd.

Afbeeldingen van S. vinden we op enkele terracotta-reliëfs uit Melus (teruggaande op Polygnotus?), op munten en gemmen en op etruskische en romeinse spiegels, sarcofagen en mozaïeken, zelden op ceramiek of muurschilderingen.

Lit. O. Waser (Roscher 4, 1035-1071). J. Schmidt (PRE 3A, 647-658). E. Paribeni (EAA 7, 109v). [Schouten]