Macedonische oorlogen, in de oude geschiedenis gebruikelijke naam voor drie oorlogen tussen Rome en Macedonië.
De 1e Macedonische oorlog, 215-205, brak uit doordat Philippus V zich met Hannibal verbond tegen Rome, om zo de romeinse bezittingen in Epirus en Illyrië te kunnen overnemen. Deze opzet mislukte, omdat Rome in Griekenland steun kreeg van o.a. de aetolische bond. In 205 vC kwam de vrede van Phoenice tot stand, op basis van de status quo ante bellum.
De 2e Macedonische oorlog, 200-197, was een aanvalsoorlog van Rome. De Grieken stonden overwegend aan de zijde van de Romeinen, omdat Rome openlijk de vrijheid van Griekenland tot inzet van de oorlog had gemaakt. Tn 198 werd Philippus V in Epirus verslagen door Titus Quinctius Flamininus. In 197 volgde de beslissende overwinning van Flamininus in de slag bij Cynoscephalae. Bij de vrede moest Philippus Griekenland ontruimen, zijn vloot uitleveren en herstelbetalingen verrichten.
De 3e Macedonische oorlog,
171-168, was een gevolg van romeins
wantrouwen jegens Perseus' politiek van economisch
herstel en goede betrekkingen met Griekenland. De
Grieken stonden nu openlijk of heimelijk
aan de kant van Perseus. In 168 werd deze door
Lucius Aemilius Paullus
bij Pydna verslagen.
De nederlaag betekende het einde van het macedonische koninkrijk.
Lit. M. Holleaux (CAH 8. 116-184). P. V. Benecke (CAH 8,
246-274). 11. Bengtson. Griechische Geschichte² (München
1960, 411v. 463-468, 3/5-377. [Wes]