![]() |
Theseus verlaat de slapende Ariadne (Gela 430 v.C.) |
Volgens Odyssee 11, 320-325 werd A. door Artemis
op het eiland Dia (Naxus?) gedood. Ook bestaat er
een verhaal dat A. op Cyprus stierf na een kind ter
wereld te hebben gebracht.
De hulp van A. aan Theseus komt slechts sporadisch voor op afbeeldingen uit de Oudheid; het merkwaardigst is een gouden plaat uit Corinthe (ca. 660 vC), thans in Berlijn. Dikwijls is de ontmoeting van Dionysus met A. uitgebeeld. Beelden van de staande of slapende A. bevinden zich in het Vaticaans Museum, in het Palazzo Pitti in Florence, in het Prado te Madrid; verder verdienen vermelding een reliëf uit Civita Alba in het stedelijk museum van Bologna en muurschilderingen uit de Casa del Citarista en het huis der Vettii te Pompeji, thans in het Museo Nazionale te Napels.
Ook in de beeldende kunst van de Renaissance en later eeuwen was A. een geliefd onderwerp: Titiaan (Londen, National Gallery), Tintoretto (Dogenpaleis, Venetië) en J. Jordaens (Dresden) hebben haar vereeuwigd. Tot in de laatste tijd zijn toneelstukken (Corneille, Ariane, 1672; Hella Haasse, Een draad in het donker), oratoria en vooral vele opera's (o.a. Monteverdi, 1608; Händel, 1733; Scarlatti, 1760; Haydn 1791; Massenet, 1906; Richard Strauss, 1912; Milhaud, 1927) aan de lotgevallen van A. gewijd.
Lit. Catullus 64, 50-264. Ovidius, Heroides 10. Plutarchus,
Theseus 17-22. R. Wagner (PRE 2, 803-810). H.W. Stoll
(Roscher 1, 540-546). G. Cressedi (EAA 1, 631-633). A. von
Salis, Theseus und Ariadne (Festschrift der Archäologischen
Geselischaft zu Berlin, Berlin 1930). A. M. Marini, Il mito di
Arianna (Atene e Roma 1932, 60-97; 121-142). J. Meerdink,
Ariadne. Een onderzoek naar de oorspronkelijke gestalte en
de ontwikkeling der godin (Diss. Amsterdam 1939). - P.
Nicolai, Der Ariadne-Stoff in der Entwicklungsgeschichte der
deutschen Oper (Diss. Rostock 1919). [Suys-Reitsma]