Seleuciden, naam van de uit Seleucus I
en zijn afstammelingen
bestaande dynastie die van 312 tot
64 vC regeerde over het hellenistische koninkrijk
Syrië, dat naar het vorstenhuis dikwijls ook
Seleuciden-rijk genoemd wordt. De S. droegen de namen
Seleucus,
Antiochus,
Demetrius en Philippus.
Door huwelijken waren zij met de overige
diadochendynastieën verbonden,
vooral met de Ptolemaëen.
De stichter van het S.-rijk was Seleucus I, na de
dood van Alexander de Grote aangewezen als satraap
van Babylon. Bij Seleucus' dood had het rijk
reeds zijn grootste omvang bereikt: het reikte van de
Aegeïsche Zee tot de Indus en van de Perzische
Golf tot de Kaspische Zee. In het midden van de 3e
eeuw vC gingen grote delen van het rijk verloren,
o.a. Bactrië,
Parthië
en Klein-Azië. Na een korte nieuwe expansie onder
Antiochus III de Grote
(223-187) verviel het rijk in de 2e eeuw vC snel;
sinds 129 vC was het gebied beperkt tot Syrië en
Cilicië.
Eindeloze conflicten tussen twee linies van
het vorstenhuis bepaalden de laatste decennia en
leidden tot de ondergang in 64 vC.
Lit. CAH VI-VIII (1927-1930). - E. R. Bevan, The House of
Seleucus 1-2 (London 1902 = 1966). A. Bouche-Leclercq, Histoire
des Séleucides 1-2 (Paris 1913v = Bruxelles 1963). E.
Bikerman, Institutions des Séleucides (Paris 1938).
[Nuchelmans]