De meeste orakels bevonden zich in Griekenland. Zo had Zeus orakels in Dodona en Olympia, Apollo (de orakelgod bij uitstek) in Delphi, Argos, Didyma, Clarus, Patara en Delus, Asclepius in Epidaurus, Amphiaraüs in Oropus en Trophonius in Lebadea. Buiten de griekse wereld waren de orakelplaatsen zeldzaam; in de oase Siwa bevond zich het egyptisch-libische orakel van Ammon, door de Grieken vereenzelvigd met Zeus. In Italië was er te Praeneste een orakel van Fortuna Primigenia.
Het gezag van de orakels, vooral van dat van Delphi, is
tussen de 7e en 5e eeuw vC het grootst geweest.
Daarna kwam er een teruggang, veroorzaakt door
het opkomen van de natuunvetenschap, die zich tegen
divinatiepraktijken keerde, en vooral door de
rationalistische kritiek van de sofisten. In de 4e eeuw
volgde een zeker herstel: de medische orakels gingen
zich in een grote populariteit verheugen en onder de
filosofen uit die tijd stonden de stoici en de meeste
academici positief tegenover orakels, tenvijl Plato en
Aristoteles een neutrale houding aannamen. Tegenstanders
bleven de epicureeërs, de cynici en de
sceptici. In later tijd kwamen echter ook uit de
Academie weer aanvallen op de orakels, terwijl de grote
orakelplaatsen veel te lijden hadden van de talrijke
zware oorlogen die Griekenland vooral na 200 vC
teisterden. Ook de concurrentie van de kant van de
astrologie deed zich sterk gevoelen. Daarbij kwam
nog dat de orakels in deze tijd van karakter veranderden:
het was degenen die ze raadpleegden er niet
meer zozeer om te doen achter de wil van de godheid
te komen teneinde het eigen leven daarmee in
overeenstemming te brengen, de meesten werden
gedreven door persooniijke nieuwsgierigheid en wilden
alleen maar weten wat de toekomst voor hen in
petto had. Door al deze factoren en vooral door de
groeiende invloed van het christendom verdwenen
de orakels in de 4e eeuw nC geheel, hoewel het neoplatonisme
er zich nog zeer positief tegenover opstelde.
Lit. K. Latte (PRE 18, 829-866). - M. P. Nilsson, Cults,
Myths, Oracles and Politics in Ancient Greece (Lund 1951).
R. Flacelière, Devins et oracles grecs (Paris 1961). H. W.
Parke, Greek Oracles (London 1967). Id., The Oracles of
Zeus: Dodona, Olympia, Ammon (Cambridge Mass. 1967). Zie
Delphi. [Schouten]